Parasol

Czasem podziewa się nie wiadomo gdzie. Nie dzwoni długie trzy kwadranse. Nie daje znaku życia telepatyczną pocztą.

Dzieje się to zawsze akurat w największej potrzebie. Kiedy chmury przesłaniają słońce. Mokną szyby i oczy za firanką z tuszu noir. Włosy nie chcą się układać. Lakier schnąć na paznokciach. Ciasto rosnąć. Ubijać się śmietanka na podwieczorek. Wszystko nagle się przypala. Leci z rąk. Przelewa się. Nie mieści. Rozsypuje. Gubi. Wszystko jest nie tak.

Dziś znowu się zapodział. Ktokolwiek go znajdzie, proszony jest o natychmiastowy zwrot zguby. Jest już wysłużony, prawie trzydziestoletni. Ma sto osiemdziesiąt dwa centymetry wzrostu. Oczy niebieskie. Zamaszyste ruchy. Lubi drapanie za uchem i długie wieczorne rozmowy. Wyszedł rano do pracy i ciągle nie wraca.

Czasem podziewa się nie wiadomo gdzie. Mój parasol przeciwdeszczowy. Przeciwsłoneczny. Piorunochronny. Bez niego wszystko jest nie tak.

Details

Czas przepływa ostatnio między moimi palcami niepostrzeżenie jak wprawione w pływaniu ryby. Sączy się bezszelestnie z rozpędzonych na cyferblatach wskazówek. Niezauważony jak szpieg z Krainy Deszczowców chyłkiem przemyka przez ostatnie dni sierpnia.

Poza upływem czasu mojej uwadze umyka na co dzień wiele innych cennych szczegółów. Pierwsze rozbieranie się drzew z pożółkłych liści. Nocne spadanie gwiazd z haczyków wmontowanych w niebo przez Bóg jeden wie kogo. Lot ptaków na tle z dziesięciopiętrowych wieżowców. W tłumie puszczone w twoją stronę obce niebieskie oczko. Gra grymasów na twojej twarzy połączonej ciałem z bólem w plecach. Kilka zbiegów podstępnych okoliczności, dzięki którym mamy w domu gitarę, na której będziesz mi grywał Moon River. I pewnie czasem na nerwach.

Wszystko to nie zapisane palcami na ciemnej klawiaturze komputera dzieje się tylko raz. Zapisane- ilekroć się to przeczyta.

Piszę. Czas znowu zacina się w pół do.