Las

W pełnym świetle wszystko wygląda znajomo,

potem gęstnieją drzewa i ściemnia się obraz.

Ciemność przepoczwarza rzeczywistość,

oczy w ślepia, włosy w sierść, zęby w zębiska.

Z drzew korony spada kłoda pod moje nogi.

Tyle razy ćwiczyłam biegi z przeszkodami.

To na nic – nadal nie mam pewności,

czy podołam następnej próbie.

Sarny dwójkami przebiegają drogę,

każda z nich trwożna, nigdy uśpiona,

w razie czego gotowa wszystko zostawić i uciekać.
Ciągle się od niej uczę.

Dalej w las, sosna sośnie powtarza moje lęki.

Zabawa w głuchy telefon nie przybliża prawdy.

Czego dlaczego się lękam?

Tylko echo odpowiada.

Kiedy przez las idę – 
przez siebie idę.
W nieznane.