Renowacja

Wnosząc dwudziestopięciokilowy worek wylewki betonowej na czwarte piętro, szczerze współczuję Pudzianowi. Moje dłonie na skórzanej powłoczce noszą ślady wszelkich odcieni farb ściennych ze szczególnym uwzględnieniem koloru poduszkowego różu i arktycznej bieli w wersji mat. Potrafię już własnoręcznie rozmieszać szpachlę, przygładzić gładź, pomalować ścianę, rurkę tudzież wszelkie bez- barwie oraz udźwignąć naraz trzydzieści kilo, wywiercić dziurę w ścianie i ścianę uzbrojoną w żelbetonowe zbrojenie pociąć. Na kawałki. Po prostu. Boszem. Boże, po jakiemu ja mówię…

Od dwóch tygodni mieszkam na placu budowy chlubnie nazywanym już w myślach własnym domostwem. Ze spokojem jogina przeżyłam etap gołych ścian gładkich jak Karkonosze. Gruzu pod stopami, w szklankach z herbatą zamiast cytryny, w paście do zębów i pomiędzy zębami. Panów Staszków zbrojnych w łomy, diamentowe wiertła i bieliznę wielokrotnego użytku. Mojego własnego męża z gipsową posypką we włosach i  rzęsami zdobnymi w kropelki zastygłej farby koloru sraczkowatego (najbliżej mu było odcieniem do położonych na ścianach klatki schodowej wieki temu lamperii nieco zdemolowanych w czasie wymieniania drzwi wejściowych przez panów Staszków).

Już niedługo- powtarzam sobie, popijając gruz ze szklanki z gorącą wodą. Już niedługo dowiem się, jaki kolor mają przysypane zamiecią szpachli tynkarskiej płytki w przedpokoju. Już niedługo wejdę do wanny i wyjdę z niej w przyszłym tygodniu w ramach rekompensaty za pośpiech w codziennej kąpieli. Pomacham na pożegnanie panom wszystkim Staszkom, ich przezabawnym żartom i bieliźnie wielokrotnego użytku. Ubiorę się jak człowiek, może nawet jak kobieta i będę sobie nic nie robić. Pod kołdrą, w kąpieli, w oknie, na balkonie, w mężowych objęciach.

Tymczasem, popijając resztki gruzu ze szklanki, idę zaparzyć kolejną mocną- zasypywaną- niesłodzoną kawę kolejnemu panu Staszkowi.