Horror

Horror nie robi dobrze na sen. Po horrorze sny chorują. Gorączkują. Kaszlą. Niekiedy zupełnie tracą życie.

Sny lękają się mrocznych widoków. Niedoświetlonych kościołów. Ślepych uliczek. Milczenia owiec. Krzyku w ciemności. Jazdy samochodem w atramentową noc, kiedy wiadomo, że zaraz skończy się benzyna i to akurat w lesie.

Prowadząca Julianne Moore wysiądzie w mokrą trawę i ze stoickim spokojem przemierzy dystans pięciu kilometrów po absolutnym ciemku-cichu. Dotrze do chatki-nie-puchatki, uchyli drzwi i ujrzy w bujanym fotelu na biegunach z ludzkich kości udowych na drutach robiącą szubienicę babulinkę. Babulinka od pewnego czasu świętej pamięci, co rozpoznasz po brakach w ciągłości naskórka powlekającego twarz, o jednym tylko oku i to rzecz jasna z bielmem, zaproponuje herbatkę Lipton z rumiankiem i cyjankiem.

Zrobi się całkiem miło, w anturażu światła gromnicy popłyną z ust błogie wspomnienia dzieciństwa, pierwszej miesiączki i ostatniej wieczerzy. I kiedy już uspokoisz oddech, drżenie rąk ustanie pod powierzchnią koca w tygrysy, serce wróci do zwykłego zatokowego rytmu nagle otworzą się drzwi i stanie w nich ktoś, w stosunku do kogo starsza pani od herbatki i robótek wyda ci się najmilszą osobą, jaką kiedykolwiek oglądały twoje oczy.

Horrory nie są na dobranoc. Po wczorajszym mój sen opuścił mieszkanie. Już trzecia. Czekam aż wróci.